Köy yolunda ilerlerken, içimde bir garip his vardı. Hem damadımla bu kadar samimi bir plan yapmış olmanın verdiği heyecan hem de kızım Leyla’ya bir şey saklıyor olmanın yarattığı hafif bir suçluluk duygusu… Ama sonra düşündüm; damadım Murat, sadece biraz baş dinlemek istiyordu. Hem onunla sohbet etmek, güldüğümüz o anları paylaşmak bana da iyi gelmişti.
Köyün dışındaki eve vardığımda, Murat beni güler yüzle karşıladı. “Nermin anne, hoş geldin! Yolculuğun rahat geçti mi?” diye sordu. Evin huzurlu, sakin atmosferi hemen dikkatimi çekmişti. Şehir yaşamının karmaşasından uzak, doğanın kucağında bir yer… Bu değişiklik gerçekten bana iyi gelecekti.
Oturduk, çay yaptık ve keyifle sohbet etmeye başladık. Murat, iş yerinde yaşadığı zorluklardan bahseder iken, ben de eşimi kaybettikten sonra hissettiğim boşluktan söz ettim. Onunla bu kadar açık bir şekilde konuşabileceğimi hiç düşünmemiştim. O da bana saygıyla dinliyor, vakit vakit espriler yaparak bölgeı yumuşatıyordu. Gülmek gerçekten iyi geliyordu, o anda yaşam sürdüğümüz her şey çok doğal ve masumdu.
Ama sonra, akşam üzeri hava kararmaya başladığında içime bir huzursuzluk çöktü. Kızım Leyla aklımdan çıkmıyordu. Belki de bana kızacağını, bu durumu yanlış anlayacağını düşünerek mi bu kadar tedirgindim bilmiyorum. Damadım, bakışlarımı fark etmiş olmalı ki “Nermin anne, bir şey mi düşündün? Keyfin mi kaçtı?” diye sordu.
“Yok Murat, sadece Leyla’yı düşünüyorum. Bize kızar mı diye endişelendim,” dedim hafif bir gülümsemeyle.  Hikayenin  devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..