TEK EVLADIMIZ OLAN KIZIMDI

O ise panikledi. “Nermin anne, beni yanlış anlama, sadece hislerim karıştı. Leyla ile olan ilişkimde bazı sorunlar var, ama bu sorunlar seni üzmemeli, aramızdaki samimiyet bana karışık hisler yaşattı, belki de yanlış hissettim…” diye açıklamaya çalıştı.
Ayağa kalktım, içimden hızla uzaklaşmak geldi. “Bu evden hemen çıkmalıyım” dedim kendime. “Leyla’ya bunları anlatmam mümkün değil, ama Murat’la bir daha bu şekilde karşı karşıya gelmemeliyim.” Murat’ın şaşkın bakışları altında kapıya doğru yürüdüm.
“Nermin anne, lütfen! Ben sadece biraz karıştım, seni üzmek istememiştim!” diye arkamdan seslendi.
Kapıyı açtım ve hiç geri dönüp bakmadan dışarı çıktım. Soğuk hava yüzüme çarparken, içimde kopan fırtına dışarıdaki yeldan daha büyüktü. Leyla’yı düşündüm. Ona her şeyin yolunda olduğunu söylemek zorundaydım. Ama bir şeyler değişmişti bundan sonra, bunu biliyordum.
Dışarıda sabaha kadar oturup düşündüm. Tekrar eve dönmeli miydim? Leyla’ya ne diyecektim? Ama bir şey kesindi: Damadımla aramda bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olamazdı. Hikayenin  devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..