TEK EVLADIMIZ OLAN KIZIMDI

“Üzülme Nermin anne, Leyla’ya biraz vakit tanı. O her şeyi kontrol etmeyi seven biri, ama vakit suretiylede daha rahat olur, eminim,” dedi. Bu sözleri beni biraz rahatlattı. Murat’la her vakitte gibi sohbet ettik, güldük, anılarımızdan bahsettik.
Gece ilerledikçe, içimde garip bir his büyüyordu. Sanki burada olmam bir şeyleri değiştirecek gibiydi. Dışarıda yel hafif hafif esiyordu, içerideki huzurlu bölge ise her şeyi daha da garip kılıyordu. O an, Murat’ın gözlerinde bir parıltı gördüm. Önce bir şey söylemedi, ama sonra derin bir nefes aldı ve gözlerime baktı.
“Nermin anne, sana bir şey itiraf etmem gerek,” dedi usulca.
İçimdeki huzursuzluk birdenbire daha da büyüdü. “Ne oldu Murat, ne diyeceksin?” diye sordum endişeyle.
Bir an duraksadı, sonra gözlerini kaçırdı. “Son vakitlarda hissettiklerim… bilmiyorum, garip şeyler hissediyorum,” dedi. Kalbim hızla atmaya başlamıştı. Ne demek istediğini anlamaya çalışıyordum, ama söylemekten çekiniyordu.
“Ne demek istiyorsun Murat?” diye sordum, biraz sert bir tonda. Gözlerimdeki kararlılığı fark etmiş olmalı ki, daha çok saklayamayacağını anlamıştı.
“Seninle konuşmak, vakit geçirmek bana o kadar iyi geliyor ki… Ama sanırım bu hisler sadece basit bir sohbetten ibaret değil,” dedi.
Bir an suretiyle ne diyeceğimi bilemedim. O an her şeyin durduğunu hissettim. Damadımın bu tür bir itirafta bulunması, tüm dengemi alt üst etmişti. İçimde büyük bir öfke ve hayal kırıklığı yükselmeye başladı. “Murat, sen ne diyorsun? Bu yaptığın… bu söylediklerin kabul edilemez!” dedim titreyen bir sesle.  Hikayenin  devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..