HUZUR EVİNE VERDİLER BENİ

“Çocukları bekliyorum,” dedim, “belki bugün gelirler.”
Nurten Hanım derin bir nefes aldı. “Buraların böyle olduğunu kimse bize söylememişti, değil mi? Hep bekleriz ama hayat hep bizi bekletir.” dedi, sanki yılların getirdiği bir bilgelikle. Gözlerim doldu, ama ağlamadım. Çünkü artık gözyaşlarım bile boş geliyordu.
O an içimden bir şey koptu. Belki de geri dönmeyecekti kimse. Beklemekle geçen ömrüm, şimdi bekleyerek son bulacaktı. Ama yine de beklemekten vazgeçemedim. Beklemek, umudun son kırıntısıydı belki de. Tek yapabildiğim, her sabah gözümü açtığımda yine o kapıya bakmaktı. Ve bir gün, belki de…