Esma şaşırmıştı. Şaşkınlıkla
“ne bileyim abla” dedi.
Doktora gitmeye çekiniyordu ve hamile olduğu bir süre daha bulantısı devam edip karnı büyümeye başlayınca kesinleşti.
Bakara sûresi, 186. ayette yüce Allah’ın “Kullarım sana beni sorduklarında, (bilsinler ki) ben onlara çok yakınım. Bana dua edenlerin dualarını kabul ederim.” dediğini öğrendiğinden, sık sık dua eder, Rabbinden ister kimseye el açmazdı.
İşte Rabbi dualarını nihayet kabul etmişti. ‘’Allah’ım sana şükürler olsun. Sen evladımı hayırlı evlatlardan eyle” diyerek kendi duasına Âmin dedi ve ağladı.

Esma hamile olmasına rağmen evdeki bütün işleri yapmaya devam ediyordu. Kaynanası yaşlıydı, ondan yardım isteyemezdi. Zaten kayınvalidesinin de ona yardım etmek gibi bir düşüncesi yoktu.

Sütleri makinaya çekerken karnına şiddetli bir acı saplandı. Bir anda kendini yorgun ve bitkin hissetti. Oturduğu yere yığılıp kaldı. Kaynanası, süt makinasının sesini duymayınca, bunca süt ne ara bitti diye kontrole gelince Esma’yı baygın olarak buldu. Bağırışına komşuları döküldü. Mahallede ebelik yapan yaşlı bir kadın vardı ve birçok bebeğin doğumunu o yaptırmıştı. Ona haber verildi. Yaşlı oluşuna rağmen, koştura koştura geliyordu.
Yolda Esma’nın annesine rastladı.
“Fadime, ne arıyorsun burada? Dedi.
Fadime şaşırdı. “Ne oldu ki” dedi.

“Kimse sana bir şey demedi mi? Kızın Esma, rahatsızlanmış” dedi.
Fadime’nin beti benzi attı, eli ayağı birbirine dolandı. Elinden çeşmeden doldurarak eve götürdüğü su bidonu yere düştü ve bidonun içinde ki su dışarı boşaldı.

“Meryem abla sen git, ben babasına haber verdikten sonra hemen gelirim’’ dedi.
Soluk soluğa eve koşturdu. Hava kapalı ve soğuk olmasına rağmen, sanki Ağustos ayında güneşin altında kalmış gibi ter içerisinde kocasının yanına girdi. devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..