Veysel sessizce yerinden kalktı ve küçük elleriyle montunu giydi. Çantasını alıp cebine baktı, her zamanki gibi paralar yoktu. Bana baktı ve "Anne, paralarımı koymadın mı?" diye sordu. Gözlerimi ondan kaçıramadım. Yutkunmaya çalıştım ve "Bugün paralarınız yok Veysel," dedim. "Baba işten eve para getirmedi." Veysel'in yüzü bembeyaz oldu. Omuzlarını düşürdü ve sessizce kahvaltısını bitirdi. Hiçbir şey söylemedi ama gözlerindeki üzüntüyü ve hayal kırıklığı hissedebiliyordum. Ben de kahvaltımı yapamadım. Kendimi çok kötü hissediyordum. Çocuklarımı aç karnına okula göndermek beni vicdan azabına boğuyordu. Tam o sırada kapı çaldı. Hızla kapıyı açtım. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..