Odasından gelen sesler beni daha da meraklandırdı. Kapıyı aralayıp içeri baktığımda gözlerime inanamadım. Eşim ve kız kardeşim… Birlikte… Benim yatağımda… O an tüm dünyam başıma yıkıldı. Yıllarca bana verdiğim sevgiyi yalan mı söylemişti? Kız kardeşim… Benim en yakınım, sırdaşım… Nasıl böyle bir şey yapabilirdi?
Gözlerim doldu, sessizce odayı terk ettim. O geceyi yaşamak zordu. Kendime gelmeye çalıştım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Eşime ve kız kardeşime nasıl yüzüme bakabilecektim? Çocuklarımın babası ve teyzesi beni bu kadar incitmişti.
Sabah olduğunda, çocukları uyandırdım ve onlara kahvaltı hazırladım. Sanki hiçbir şey olmamış gibi davranmaya çalıştım ama içimde büyük bir fırtına kopuyordu. Kahvaltıda eşim ve kız kardeşim de vardı. Onlara baktıkça midem bulanıyordu.
Kahvaltıdan sonra, çocukları alıp evden çıktım. Nereye gideceğimi bilmiyordum. Sadece uzaklaşmak istiyordum. Bir süre sokaklarda dolaştım. Sonra da bir parkta oturdum. Oturduğum bankta uzun uzun düşündüm. Yaşadığım her şeyi tekrar tekrar gözümün önüne getirdim.
Artık ne yapacağımı biliyordum. Bu evliliğe bir son vermeliydim. Eşime ve kız kardeşime yaptıklarının bedelini ödetirdim. Çocuklarımın velayetini almak için her şeyi yapardım.
Eve döndüğümde, eşimi ve kız kardeşimi karşımda buldum. Bana yalvarıyorlardı. Affetmemi istiyorlardı. Ama ben onları affedemezdim. Onlara yaptıklarının affedilecek bir yanı yoktu.
Çocuklarımın eşyalarını topladım ve evden ayrıldım. Yeni bir hayata başlamak zorundaydım. Başta çok zorlansam da, zamanla ayağa kalktım. Çocuklarımla birlikte mutlu bir hayat kurdum.